گوشه ای از اخلاق عظیم پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)

بسم الله الرّحمن الرّحیم                الّلهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم

پیامبر اکرم (صلّ الله علیه و آله): همانا برای تکمیل و اتمام مکارم اخلاق مبعوث شدم.

یکی از نشانه های بارز تواضع وخوی نیکوی حضرت پیامبر (ص) این بود که به هر که می رسید پیشقدم در سلام کردن بر او بود.سلام که خود تحیت اسلامی است و پیامبر (ص) آن را به ما یاد داده است خود بیش و پیش از همه بدان عمل می کرد. 

هرگاه پیامبر اعظم (صل الله علیه و آله) می خواست به مجلس وارد شود و با مردم برخورد کند در آینه می نگریست و موهای خود را شانه می زد. لباس تمیز و مرتب می پوشید و محاسن مبارک را شانه می زد و پیوسته بوی خوش از حضرت به مشام می رسید. 

در هنگام سخن گفتن به افراد یکسان نگاه می کرد. آرام و آهسته سخن می گفت و هیچ گاه فریاد نمی زد و صدا را بلند نمی کرد. مجلس آن حضرت از چنان آرامشی برخوردار بود که عین ادب و تواضع است و کسی در مجلس ایشان بلند سخن نمی گفت. 

اگر سه روز می گذشت و دوست یا برادر دینی خود را نمی دید از او سوال می کرد. اگر به مسافرت رفته بود برایش دعا می کرد و اگر در شهر بود حتما از احوالش تفقّد می نمود و به زیارتش می رفت و اگر بیمار بود به عیادتش می شتافت. 

...او هرگز در این واژه ها نمی گنجد و فراتر از آن است. انسان کاملی که تمام افلاک و موجودات را خداوندمتعال به خاطر او آفرید و اگر نبود هیچ چیز نبود.«لو لاک لما خلقت الافلاک» و الّا انسانی که تا عرش خدایی بالا رفت و به جایی رسید که جبرئیل آن ملک مقرّب و واسطه ی وحی الهی هرگز بدان جا نرسید و با صراحت به او عرض کرد: اگر یک مو بالاتر روم به نور تجلی بسوزد پرم. ولی رسول خدا (ص) رفت و به جایی رفت که نه در خرد آید و نه بر روی ورق نگاشته شود و نه حتی در وهم و خیال! 

اوست کسی که خدایش درباره اش فرمود: «و انّک لَعَلی خُلُقٍ عظیم»

درود خدا بر پیامبر و خاندانش باد.  

 

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد 

                                                       تو را در این سخن انکار کار ما نرسد 

اگر چه حسن فروشان به جلوه آمدند 

                                                کس به حسن ملاحت به یار ما نرسد 

هزار نقد به بازار کائنات آرند 

                                    یکی به سکه صاحب عیار ما نرسد

برادران رسول خدا(صل الله علیه وآله) کیستند؟

       بارها خوانده و شنیده اید که رسول گرامی اسلام (ص) امام اول شیعیان، حضرت علی (ع) را به عنوان برادر خود خطاب کرده است .اما اگر بشنوید که پیامبر اسلام (ص) همه مؤمنان آخرالزمان را نیز برادران خود دانسته و آرزوی دیدار آنها را کرده است; چه حالی به شما دست می دهد؟

ابو بصیر از ابو جعفر [امام محمد باقر] - علیه السلام- نقل می کند که فرمود:  

روزی پیامبر خدا -صل الله علیه وآله - در حالی که عده ای از یارانش نزد او بودند، فرمود: خداوندا برادران مرا به من بنما! او این سخن را دو مرتبه تکرار کرد . در این هنگام گروهی از یاران که گرد او بودند گفتند:  

ای پیامبر خدا! آیا ما برادران شما نیستیم؟ فرمود: 

 نه، شما یاران من هستید، برادران من قومی هستند [که] در آخرالزمان [خواهند آمد] آنها به من ایمان می آورند در حالی که مرا ندیده اند . خداوند آنها را با نامهایشان و نامهای پدرانشان شناسانده است پیش از آن که از اصلاب پدران و رحمهای مادرانشان خارج شوند . هر یک از آنها بر دین خود پایدار می ماند . در حالی که این عمل از دست کشیدن بر خارهای گون در شب تاریک و یا در دست گرفتن آتش برافروخته از درخت گز  دشوارتر است . ایشان چون چراغی فروزان در دل تاریک شب می درخشند; خداوند آنها را از همه فتنه های تیره و تار در امان نگه می دارد ⁽¹⁾ .

---

1. بحارالانوار، ج 53، ص 123 - 124، ح 8 .